بررسی تطبیقی موضوع شفاعت از دیدگاه آیت الله جوادی آملی و مظهری

باورهای کلامی شیعه همان اصول ناب اسلامی است که در قرآن خطوط آن ترسیم و سپس با شرح و تفسیری ایمهی معصومین تبیین شد است تلاش های تفسیری رایتی و عقلانی دانشوران شعیه د رپرتو قرآن و حدیث به این بارورها نظم و قاعده خاصی بخشیده و نگنجینه ای معارف را به ارمغان آورد است. یکی از معارف که شاید بتوان گفتن درصد باورهای شیعه است و در این مکت عمق و ژرفای بیشتری یافته است مبحث شفاعت است. لفظ شفاعت در قرآن با تمام مشتقات خود سی بار در سوره های مختلف آمده است برخی به حکم سلب برخی به حکم ایجاب این خود حاکی از اهمیت موضوع می باشد. آن چه مارا بر آن داشت تاپیرامون این مبحث مهم کلامی کند و کار کنیم تعارض هایی بودکه بین فرق کلامی مسلمانان شعیه و سنی به چشم می خورد. به خصوص تفاوت اساسی که با به متزلیان ووهابیون در این زمینه داریم خصوصا این که روایتی از امام صادق (ع) نقل است که فرمودند من انکر ثلاثه اشیاء فلیس من شیعتنا (المعراج و المساله فی القبر و الشفاعه ) یعنی هر کس منکر سه امر گردد در زمره ی شیعیان ما نیست یکی معراج حضرت رسول اکرم (ص) دیگری پرسش در قبر وسومی شفاعت هم چنین حضرت علی (ع) در مورد ارزش شفاعت می فرمایند (الشفیع حناح الطالب) شفاعت کننده پروبال طلب کننده است یعنی با شفاعت می توان به جانب مقصد پرید و به هدف رسید. با این که در بحث شفاعت در همه تفاسر اعم از شیعه و سنی قدیم و جدید مطالب زیادی نگاشته شده است و علاوه طباطایی و صدرالمتالهین و ..در تفاسیر خود مفصل بحث نموده اندولطایف و ظرایف را درباب شفاعت طرح و بحث کرده اند و تمامی مورخین اسلامی و متکلمین زحمات زیادی را در این باب کشیده اند و احماع مسلمین به آن معتقدند با این وصف این رساله بر آن است که شفاعت از دیدگاه آیت اله جوادی آملی و مظهری دو عالم مسلمان که هر دو مبادرت به تفسیر قرآن حکیم نموده اند یکی مظهری مسلمان اشعری سنی مذهب و دیگری آیت الل ه جوادی آملی ) فیلسوف مفسر شیعیه مذهب مورد بررسی قرار دهد تا اولا اشتراک ها و اختلاف های این دو مشخص و معین گردد و ثانیا نحوه ی استنباط و استدلال هر یک بروجوه مسترک و غیر مشترک و چگونگی بیان شبهات و پاسخ به آن ها بینان گردد تا